Δύο εικόνες της Ανταρκτικής, από ύψος 705 χιλιομέτρων. Αρχή, και τέλος καλοκαιριού: Νοέμβριος 2020, και Μάρτιος 2021.
Είναι η περίοδος του Ήλιου του Μεσονυχτίου (Midnight Sun) όπου το φως του, και όχι ο ίδιος, είναι συνεχώς ορατό λόγω της διάθλασης, αφού, το αστέρι που μάς δίνει ζωή, βυθίζεται ελάχιστα στον ορίζοντα. Το αντίθετο συμβαίνει κατά την πολική νύχτα (polar night).
Εδώ, στην δεύτερη φωτογραφία, αυτή του Μαρτίου, βλέπουμε τη σκιά στις οροσειρές και το πόσο εκτεταμένη είναι, καθώς ο Ήλιος βρίσκεται χαμηλά στο ορίζοντα. Διακρίνονται λίγα σύννεφα και μία μεγάλη μάζα σαν από φρέσκο χιόνι (και όχι παλιού πάγου) που όμως δεν είναι, αφού σπανίως χιονίζει. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, αυτό το «ανάγλυφο του πάγου» αλλάζει εντελώς, πολλές φορές μέσα στη μέρα. Εμείς μπορούμε —δορυφορικά πάντοτε— να το παρατηρήσουμε και να κάνουμε συγκρίσεις μόνο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, εκεί, όπου σε κάθε νέα σάρωση, κάθε μέρα, ένα κυριολεκτικά σμιλεμένο τοπίο και μοναδικό σαν αποτύπωμα δακτύλου, εμφανίζεται για να μας εντυπωσιάσει.
Στην αρχή του καλοκαιριού, Νοέμβριο, βλέπουμε ανάμεσα στους ορεινούς όγκους την ποσότητα πάγου, που εμφανώς είναι περισσότερη σε σχέση με την εικόνα του Μαρτίου, όπου το καλοκαίρι βρίσκεται στη δύση του.
Στην τρίτη φωτο, ο παγετώνας είναι πολύ χαρακτηριστικός και φαίνεται η ροή του σε μήκος περίπου 200 χιλιομέτρων.
Στην τελευταία, γενική άποψη της παγωμένης ηπείρου, με το σημείο απ’ όπου και οι φωτογραφίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου