Φρέσκο χιόνι στο Βελούχι - Η έλευση του χειμώνα είναι αισθητή

 Η έλευση του χειμώνα είναι αισθητή από την ορεινή Ρούμελη και πιο βόρεια. Φρέσκο χιόνι στο Βελούχι. Το τραγουδισμένο βουνό με υψόμετρο 2.300μ περίπου, δεσπόζει και διακρίνεται ακόμη και από πάρκινγκ της κύριας Εθνικής οδού (Ε75) απ’ όπου η λήψη. Στους πρόποδες της νότιας πλευράς του, στα 900μ., φωλιάζει το Καρπενήσι. 

===========================================================

''Πορτοκαλοκόκκινη πανδαισία'' από μεγάλο υψόμετρο

Χωρίς επεξεργασία, ''όπως βλέπει το μάτι'', πριν λίγες μέρες, μεταξύ Παρνασσού και Γκιώνας, ώρα 17:30. Μια φίλη εδώ, μας παρότρυνε λέγοντας: ''είναι εικόνες που ταξιδεύουν το μυαλό''. Με αυτό ως έναυσμα, σας χαρίζω μια ''πορτοκαλοκόκκινη πανδαισία''. 
Να σημειωθεί ότι αυτά δε τα βλέπεις συχνά από σημεία με μικρό υψόμετρο. Οι κορυφές που μόλις διακρίνονται, κάτω στο βάθος, έχουν γύρω στα 1600μ. Με τη μεταβολή του καιρού, που ήδη ξεκίνησε, αυτά θα τα βλέπουμε σπάνια στους επόμενους μήνες... [dPk]

========================================================

ΦΩΤΟ-ΘΥΡΙΔΑ του Αιγαίου: Νήσος ΙΟΣ, κορυφή

Θέλω να σας στέλνω όμορφες εικόνες, πέρα από την καθημερινότητα… σε λίγο τελειώνει μια κουραστική αλλά ενδιαφέρουσα μέρα. 

Εδώ, μια ‘’φωτο-θυρίδα’’, σύνηθες φαινόμενο στο Αιγαίο αυτή την εποχή. Λήψη: πριν από λίγο, ώρα 17:08, στην κορυφή του ψηλότερου ορεινού όγκου της Ίου. [dPk]

========================================================

Ο «Δραγώνας» (παππούς Λεωνίδας) με τα υφαντά και τα κιλίμια στην Αράχοβα

Τα τελευταία χρόνια, στους παραδοσιακούς ξενώνες σε πολλά μέρη της Ελλάδας, ξαναπαίρνουν τη θέση που τους αξίζει, γνήσια υφαντά και κιλίμια τα οποία προσδίδουν κατά τρόπο μοναδικό ένα αίσθημα θαλπωρής.

Επιστρέφοντας λοιπόν από εργασία στην περιοχή της Αράχοβας, επιτρέψτε μου να σας γνωρίσω ένα παλικάρι, έναν φιλόξενο άνθρωπο.

Ο κυρ-Λεωνίδας, ο ίδιος προτιμά να τον αποκαλούν «παππού Λεωνίδα», με την προσωνυμία «Δραγώνας» (όνομα παρμένο από το παλιό μεγάλο κατάστημα της Αθήνας, με το οποίο δεν είχε σχέση), με κορμοστασιά νεαρού στα 81 του χρόνια, κρατάει το οικογενειακό μαγαζί. Ένα κατάστημα αντιπροσωπευτικό για τη λαογραφία μας και την παράδοση, σε χωριό αλλοτριωμένο -σε μεγάλο βαθμό- από τους νεοέλληνες των χιονοδρομικών.

Το μαγαζί αυτό υπάρχει από το 1950· τότε το είχε ο παππούς του, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν το μεγαλύτερο μέρος του καταστήματος μαζί με το εμπόρευμα καταστράφηκαν από πυρκαγιά.

Στα νιάτα, πέρασε ως οικονομικός μετανάστης από ΗΠΑ και Καναδά. Όπως λέει χαριτωμένα: «κάποια φορά, σε διάστημα ενός μήνα περίπου, έπλυνα τόσα πιάτα που δε μπορείς να φανταστείς», και: «γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους» και τόσα άλλα…

Τα υφαντά (αυτά που κρεμούσαν στους τοίχους ή τα έστρωναν) όπως λέει ο ίδιος «όλα χειροποίητα, σε αργαλειό, αθάνατα, κι αν η γυναίκα σου το μετανιώσει, σου δίνω άλλα, ό,τι τραβά η ψυχή της», πλημμυρίζουν το χώρο μέχρι το ταβάνι.

Θα σας κεράσει τσίπουρο μόλις πάτε και θα σας ξεναγήσει λέγοντας ιστορίες για την επεξεργασία του μαλλιού και κάποιες προσμίξεις του, καθώς και για τα τόσα σημειώματα που κρέμονται ολόγυρα, τα οποία έχουν αφήσει ή στείλει οι πελάτες του από πολλά μέρη του κόσμου. Βλέπουμε σημειώματα ακόμη και σε κινέζικα! Τονίζει με χαμόγελο κι ούτε μία φορά με παράπονο: «Ευτυχώς είχα πολλά από αυτά στο αυτοκίνητο και γλίτωσαν απ' τη φωτιά».

Ανταλλάξαμε ευχές, χαιρετηθήκαμε και είπαμε να ξανανταμώσουμε –πρώτα να είμαστε καλά- στα μέσα του ερχόμενου χειμώνα… [dPk]

==============================================================