Ο Οδυσσέας Ελύτης ύμνησε απαράμιλλα το Αιγαίο όσο κανείς. Οι «απέναντι» έχουν εμπνευστεί την «Γαλάζια Πατρίδα»· ο όρος νέος, μα αρκετά παλιός αυτός ο διακαής πόθος τους.
Ο Ελύτης πάντοτε θα είναι ο φάρος που μάς οδηγεί:
«Της Ασίας αν αγγίζει από τη μια *
στον αιθέρα στέκει να *
[…]
της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά
και στη θάλασσα μόνη της!»
Θα εισαγάγω λοιπόν έναν όρο νέο, που εκτιμώ πως αρμόζει στην περίσταση. Είναι προτιμότερο να υιοθετήσουμε αυτόν, που είναι πιο κοντά στην αλήθεια, παρά κάθε λίγο και λιγάκι και “every nook and cranny” να επαναλαμβάνουμε το δικό τους μύθευμα. Άιντε, να κάνουμε χαΐρι…
*«Γλαυκή ψευδαίσθηση» αντί τού «Γαλάζια Πατρίδα» λοιπόν για όλα τα μυθεύματα και τις φαντασιώσεις τους.*
Η στάση τους βρίσκεται διαμετρικά αντίθετα με τα πολιτισμικά πανανθρώπινα ιδεώδη. Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ γαλανόλευκη πατρίδα του Αιγαίου, χωρίς εισαγωγικά, βρίσκεται όχι μόνον στου γλαυκού το γειτόνεμα, αλλά απ’ άκρη σ’ άκρη:
«Ο μικρός ερωδιός της εκκλησίας
η εννιά το πρωί σαν περγαμόντο
ένα βότσαλο άπεφθο μέσα στο βάθος
τ' ουρανού του γλαυκού φυτείες και στέγες
ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε
που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο
που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια
που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται
Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας
οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια
οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι
και του μαύρου καπνού το κηρύκειο
Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής
ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος
η Τραμουντάνα, η Όστρια
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι
το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου
του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι
στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει
Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι
μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο
ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους
η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι»
[Από το Ἄξιον Ἐστί, 1959 - {σημ. τυπώθηκε Δεκέμβριο του 1959, εκδόθηκε Μάρτιο του 1960}]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου