Η γιαγιά Τασία ξέρει. Εμείς ήρθαμε δεύτεροι, να μην πω τρίτοι. Λέει λοιπόν για τα γλυκόξινα ρόδια: «Τώρα δεν τρώγονται. Πρέπει να τα αφήσεις μέχρι να πέσει η πρώτη πάχνη, τότε γλυκαίνουν... όσα βέβαια θα έχουν απομείνει μέχρι τότε…».
«Μπορμπότσαλα»: Πολλοί ενδέχεται να γνωρίζουν τη λέξη με διαφορετική σημασία και να αγνοούν την ύπαρξη του δέντρου με την ονομασία «τσικλίκι» και τον καρπό του τα μπορμπότσαλα (τα βλέπουμε στις δυο τελευταίες φωτογραφίες· φυσικά, οι ονομασίες αυτές ακούγονται στη Θεσσαλία και δεν ξέρω πώς λέγονται σε άλλα μέρη).
Μας λέει λοιπόν και γι' αυτά: «Τα μπορμπότσαλα είναι πολύ γλυκά και τρώγονται όπως είναι, αφού έχουν πάρει πολύ σκούρο χρώμα. Όταν ήμασταν παιδιά, τα μαζεύαμε σε μικρά τσουβάλια και τα δίναμε στη μάνα μας για να τα κάνει γλύκισμα, που ήταν περίπου όπως η μουσταλευριά, ζάχαρη δεν έβαζε. Αυτά είναι όλο βιταμίνες». Πραγματικά, έχουν μια παράξενα γλυκιά γεύση, αλλά αρκετά καλή.
Τα κυδώνια έχουν γίνει έτσι κατακίτρινα μόνο με αέρα, ήλιο και βροχή. «Βουνίσια» θα τα χαρακτήριζα -ως πολύ ανώτερα των βιολογικών- και όχι «βιολογικά». Προορίζονται για γλυκό.
Για τις μαζεμένες ελιές ισχύει πως δεν είναι ακόμη η ώρα τους, αλλά οι συγκεκριμένες θα «στουμπιστούν για να ωριμάσουν πιο σύντομα».
Τα καρύδια δεν ξέρω τι τύχη θα έχουν… είναι πλέον πολύ αργά για γλυκό! Και βέβαια, πρέπει πρώτα να στεγνώσουν για να τα δοκιμάσουμε.
Το χειροποίητο έπιπλο είναι από πλάτανο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου