ΠΑΛΜΥΡΑ, ΣΥΡΙΑ: Ο αναντικατάστατος θησαυρός της ερήμου και της Ζηνοβίας, το ελληνορωμαϊκό μνημείο τής παγκόσμιας κληρονομιάς, στο οποίο αναφέρεται στο βιβλίο του ο κορυφαίος Γάλλος Πωλ Βεν (Paul Veyne) από την Aix-en-Provence, δεν υπάρχει πια.
Σαν σήμερα, στις 18 Αυγούστου 2015, το «ισλαμικο κρατος» γκρεμίζει με βαριοπούλες, ρουκέτες -κι ό,τι άλλο μπορούσε να επιφέρει μεγαλύτερη ζημιά- τα μνημεία των 2.000 ετών, όπως εκείνο του ναού τού θεού Βάαλ που βρισκόταν στο τέλος του δρόμου της μακράς και διπλής κιονοστοιχίας (Λεωφόρος των Κιόνων).
Την ίδια μέρα, ο ‘Γενικός Διευθυντής Αρχαιοτήτων Παλμύρας’ αρχαιολόγος Χαλέντ Αλ-Ασάαντ αποκεφαλίζεται μαζί με άλλα 25 άτομα μέσα στο αρχαίο θέατρο επειδή «ενδιαφέρθηκε για τα είδωλα» όπως δήλωσαν οι μισαλλόδοξοι σκοταδιστές.
Εκείνες τις μέρες στη χώρα μας μονοπωλούσε τη δημοσιότητα η επαπειλούμενη παραμονή μας στο Ευρώ και το πιθανό «άτακτο Grexit», οπότε η είδηση δεν έτυχε μεγάλης προσοχής. Το αναφέρω αυτό γιατί η κληρονομιά τού αρχαιοελληνικού πολιτισμού είναι παντού εμφανής στην περιοχή. Φυσικά, η Παλμύρα μπορεί να ήταν (και) πολυπολιτισμική αλλά είχε καταφέρει να διατηρήσει τη δική της πολιτισμική ταυτότητα.
Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Paul Veyne:
«Οι άνθρωποι μιλούσαν στους δρόμους μια άγνωστη για τον επισκέπτη γλώσσα -μια σπουδαία γλώσσα του πολιτισμού, τα αραμαϊκά- και παντού υπήρχαν επιγραφές σε μια μυστηριώδη γραφή. Όλοι οι πλούσιοι χρησιμοποιούσαν στις συνομιλίες τους τα ελληνικά, τα οποία ήταν τα αγγλικά της εποχής…»
Να αναφέρω εδώ πως περίπου 60 χλμ. βόρεια της Δαμασκού, σε Χριστιανικούς θύλακες όπως το χωριό Μααλούλα, ακόμη μιλούν την Αραμαϊκή γλώσσα.
Σε άλλο σημείο:
«Συντάσσουν (οι Παλμυρηνοί) συχνά στα ελληνικά τα αναθήματά τους και μερικές φορές μεταγράφουν σε αυτά, με το ελληνικό αλφάβητο, το αραμαϊκό όνομα του τιμώμενου θεού, αντί να το αποδίδουν με το όνομα του αντίστοιχου ελληνικού θεού. Το όνομα του Βάαλ μεταγραφόταν μερικές φορές με ελληνικούς χαρακτήρες, ενώ άλλες φορές αποδιδόταν ως ‘Ζεύς’ γιατί ήταν αυτονόητο ότι ο Βάαλ της Παλμύρας δεν ήταν άλλος από τον γνωστό θεό των Ελλήνων».
«Οι άνθρωποι μιλούσαν στους δρόμους μια άγνωστη για τον επισκέπτη γλώσσα -μια σπουδαία γλώσσα του πολιτισμού, τα αραμαϊκά- και παντού υπήρχαν επιγραφές σε μια μυστηριώδη γραφή. Όλοι οι πλούσιοι χρησιμοποιούσαν στις συνομιλίες τους τα ελληνικά, τα οποία ήταν τα αγγλικά της εποχής…»
Να αναφέρω εδώ πως περίπου 60 χλμ. βόρεια της Δαμασκού, σε Χριστιανικούς θύλακες όπως το χωριό Μααλούλα, ακόμη μιλούν την Αραμαϊκή γλώσσα.
Σε άλλο σημείο:
«Συντάσσουν (οι Παλμυρηνοί) συχνά στα ελληνικά τα αναθήματά τους και μερικές φορές μεταγράφουν σε αυτά, με το ελληνικό αλφάβητο, το αραμαϊκό όνομα του τιμώμενου θεού, αντί να το αποδίδουν με το όνομα του αντίστοιχου ελληνικού θεού. Το όνομα του Βάαλ μεταγραφόταν μερικές φορές με ελληνικούς χαρακτήρες, ενώ άλλες φορές αποδιδόταν ως ‘Ζεύς’ γιατί ήταν αυτονόητο ότι ο Βάαλ της Παλμύρας δεν ήταν άλλος από τον γνωστό θεό των Ελλήνων».
==================================[dPk]==============================
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου