Μια καλημέρα για τους φίλους που θα ήθελαν να δουν μια διαφορετική έκφανση, βράδυ χειμώνα χωρίς τουρίστες.
Αφήνοντας πίσω τη Μεγίστη, αυτό το βραχώδες, άνυδρο αλλά πανέμορφο και απομακρυσμένο κομμάτι Ελλάδας που κατοικείται από τα πανάρχαια χρόνια, δεν θα μπορούσα να μην το αποτυπώσω (θα προτιμούσα σε φωτογραφικό χαρτί, αλλά πού χρόνος…). Δίχως τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα, χωρίς μουσικές —ένα με την οχλοβοή, ζεις την ηρεμία και παρατηρείς· ακούς άλλους ήχους, φυσικούς… ας πούμε το νερό που χτυπά σε μια βάρκα. Δεν θα αναφερθώ στο γεγονός του 2010, του ‘96, ή σε εκείνα του ’75. Ούτε και στους ανθρώπους που έφυγαν στο μακρινό παρελθόν για την Αυστραλία, αφήνοντας πολλά από τα σπίτια κλειστά και περιουσίες να χαρίζονται ως κίνητρο για μόνιμη εγκατάσταση. Στην άλλη μεριά των ακτών, κάθε Παρασκευή, εκεί στην Αντίφελλο της Λυκίας (σημερινό Κας) έχει παζάρι· οι περισσότερες προμήθειες φτάνουν από κει. Στη μικρασιατική ακτή, μόλις ένα με δύο μίλια απόσταση, βλέπω ότι χτίζουν νοσοκομείο. Δεν ξέρω για τι πρόκειται, πάντως είναι μεγάλο. Δημιουργούν ένα «μαγνήτη» με τον τρόπο τους. Ψηλά στους βράχους, ένας μόνιμος των ειδικών δυνάμεων, κρεμασμένος —με αυτοσχέδιο τρόπο— πάλευε επί τέσσερις μέρες φέτος το καλοκαίρι σκαλίζοντας μια ελληνική σημαία διαστάσεων 8x4 (διακρίνεται ψηλά στη φωτ. Νο3). Τώρα ετοιμάζει μια μεγαλύτερη σε άλλο σημείο. Χθεσινές νυχτερινές εικόνες ερημιάς από τον μαγευτικό όρμο, μήπως το Porto Fino της Ελλάδας; μάλλον πιο όμορφο. Κρατάμε μόνο την ομορφιά που υπάρχει και ευελπιστούμε ότι θα εξακολουθεί να υπάρχει και μετά από μας. Η μέρα τέλεια με λιακάδα και ζέστη, όπως σε όλη τη χώρα. Είναι οι Αλκυονίδες. Αντίο Καστελλόριζο. [dPk]
Αφήνοντας πίσω τη Μεγίστη, αυτό το βραχώδες, άνυδρο αλλά πανέμορφο και απομακρυσμένο κομμάτι Ελλάδας που κατοικείται από τα πανάρχαια χρόνια, δεν θα μπορούσα να μην το αποτυπώσω (θα προτιμούσα σε φωτογραφικό χαρτί, αλλά πού χρόνος…). Δίχως τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα, χωρίς μουσικές —ένα με την οχλοβοή, ζεις την ηρεμία και παρατηρείς· ακούς άλλους ήχους, φυσικούς… ας πούμε το νερό που χτυπά σε μια βάρκα. Δεν θα αναφερθώ στο γεγονός του 2010, του ‘96, ή σε εκείνα του ’75. Ούτε και στους ανθρώπους που έφυγαν στο μακρινό παρελθόν για την Αυστραλία, αφήνοντας πολλά από τα σπίτια κλειστά και περιουσίες να χαρίζονται ως κίνητρο για μόνιμη εγκατάσταση. Στην άλλη μεριά των ακτών, κάθε Παρασκευή, εκεί στην Αντίφελλο της Λυκίας (σημερινό Κας) έχει παζάρι· οι περισσότερες προμήθειες φτάνουν από κει. Στη μικρασιατική ακτή, μόλις ένα με δύο μίλια απόσταση, βλέπω ότι χτίζουν νοσοκομείο. Δεν ξέρω για τι πρόκειται, πάντως είναι μεγάλο. Δημιουργούν ένα «μαγνήτη» με τον τρόπο τους. Ψηλά στους βράχους, ένας μόνιμος των ειδικών δυνάμεων, κρεμασμένος —με αυτοσχέδιο τρόπο— πάλευε επί τέσσερις μέρες φέτος το καλοκαίρι σκαλίζοντας μια ελληνική σημαία διαστάσεων 8x4 (διακρίνεται ψηλά στη φωτ. Νο3). Τώρα ετοιμάζει μια μεγαλύτερη σε άλλο σημείο. Χθεσινές νυχτερινές εικόνες ερημιάς από τον μαγευτικό όρμο, μήπως το Porto Fino της Ελλάδας; μάλλον πιο όμορφο. Κρατάμε μόνο την ομορφιά που υπάρχει και ευελπιστούμε ότι θα εξακολουθεί να υπάρχει και μετά από μας. Η μέρα τέλεια με λιακάδα και ζέστη, όπως σε όλη τη χώρα. Είναι οι Αλκυονίδες. Αντίο Καστελλόριζο. [dPk]
==========================================================
